Eylül

Toplasam en fazla yüz bilemedin yüz elli adım atsam, evimizdeyim. Her sabah değil belki ama "bazen" sabahları fırının karşı yakasından, aynı fırının köşesine denk gelen salonumuzun ufacık bir kısmını ve mutfak balkonumuzun doğu cephesini görebiliyorum. Her baktığımda içinde sen, içinde ben.. ve Suzi bazen de.  Sabah dörtlere dek izlediğim filmler-çoğu kez. Mutluyken biz, karşı üçlü koltukta sen. Önündeki sehpada biraların.. bazen de benim biram ya da biralarım ama küçük sehpada-hemen önümde. Gülüyorsun kıkır kıkır. Love and Marriage miydi o dizinin adı. Hani kendini Al Bundy'e benzettiğin hallerin.. vardı ya.. Elini şortunun ya da eşofmanın içine atar taklit ederdin onu. Salon masasının üstünde çizimlerin-ayaktasın. Öğrencilerin ödevleri bazen de-ayaktasın sen gene. Ne olursa olsun, en çok güvendiğim iş disiplinindi sanırım. Ya da çok sonraları öğrendiğim "hayati" konularda yanımda oluşundu güven deyince sana dair aklıma gelen. Aklım.. Aklıma geldikçe söylediklerim de değişiyor. "Enler" siliniyor. Hepsi "en" oluyor.

Ve Eylül geliyor. En sevdiğim ay. En sevdiğim ayın orta yerinde kaybettim seni. Kaybettik seni. Eylül'ü sevmeye devam ediyorum. En sevilenleri hatırlamak için diyorum, senin gidişin de Eylül'de oldu. Aslında anlamı yoktur da belki. Ama biz veriyoruz anlamı madem onca anlamsızlık içinde, ben de bu anlamı verdim Eylül'e. Eylül sensin, Eylül benim, Eylül Suzi. Eylül biziz. Hala. En çok mutlu olduğumuz yıl, bir buçukla ifade bulan zamandı. Bir buçuk yıl, aralıklı mutluluklarımızdan farklıydı-çünkü aralıksız bir mutluluktu o bir buçuk. Gidişe çok yakınken mutlu olmak, sonrasında acıya gülümsetiyor. Yaşamaya devam ettiriyor. Run Karoshi run! Run Suzi run! dedirtiyor. Ve biz koşmayı bir yana bırakıp yürüyoruz. Yürümek koşmaktan daha olanaklı ve o yüzden de daha "sağlıklı" be CAN'ım. I do love you..